Een waardige begrafenis

gepubliceerd: juli 2023

Gisteren is een patiënt van me overleden die me dierbaar was. Een man die 20 jaar - vér onder de armoedegrens - leefde in Rotterdam. Twintig jaar geleden strandde Abdul Fatah Kourtiche in mijn stad. Een man uit Noord Syrië, kok van beroep en gedeserteerd uit het Syrische leger van Assad.

Hij vroeg asiel aan in Rotterdam, maar dit werd geweigerd doordat de IND veronderstelde dat hij ook de Algerijnse nationaliteit zou hebben. Zijn vader was namelijk een Algerijnse 'pied noir' die het land was uitgegooid bij de onafhankelijkheid van Algerije en sindsdien in Syrië woonde. Maar de IND bleef hem maar hardnekkig en tevergeefs proberen uit te zetten.

Sinds 20 jaar leefde Abdul daardoor ongedocumenteerd in Rotterdam. Toen ik hem leerde kennen was het opvallendste zijn droevige oogopslag. Hij miste Syrië verschrikkelijk, maar kon niet terug. Inmiddels was hij na alle jaren van een hard en zwart bestaan ziek geworden, had een open hartoperatie ondergaan en COPD opgelopen. Nog steeds kreeg hij geen verblijfsvergunning. De Nico Adriaans Stichting zorgde ervoor dat hij een kamer kreeg in Delfshaven. Daar kon hij rustig wonen, maar zijn oogopslag bleef droevig.

Een paar keer was ik bij hem thuis, waar je de armoede inademde. Een paar vervallen meubels en tuinstoelen tussen zijn scootmobiel die veelal niet reed. Wat ik me het meest herinner zijn enorme potten en pannen in zijn huis, want koken bleef hij.

Hij verzorgde een overweldigende catering toen mijn kinderen werden geboren. Vaak kwam hij naar me toe om potten ingemaakte groenten en baklava te brengen, waarna iedereen dagen bleef klagen dat ik naar knoflook rook. Ik vroeg hem vaak of hij geld wilde hebben, dit wilde hij niet. Misschien omdat hij zich waardeloos voelde, zoals hij zelf zei. "Mijn leven is verstild sinds ik hier ben en niet weg kan". Hij bleef hopen op de verblijfsvergunning, waarmee hij zou kunnen werken en zijn zoon in België zou kunnen zien.

Het heeft niet zo mogen zijn. Toen de gemeente dreigde hem uit huis te zetten, want ongedocumenteerd, vroegen we een verblijfsvergunning op grond van ziekte aan. Die kreeg hij, maar te laat. Het lukte me niet tijdig thuiszorg voor hem te regelen (probeer dat maar eens voor een ongedocumenteerde) waardoor hij tegen zijn wens gisteren in het ziekenhuis overleed.

Een man die zoveel meer had kunnen betekenen voor ons: het werd hem niet gegund.

Het zou fijn zijn als hem waardig kunnen begraven. 

*** update ***

Als gevolg van de donaties konden we niet alleen een prachtige Islamitische begrafenis regelen maar zijn zoon ook nog een ruime donatie geven

Ten bate van een crowdfunding werd dit bericht eerder gepubliceerd op LinkedIn:

LinkedIn-artikel 1
LinkedIn-artikel 2
LinkedIn-artikel 3