Een gezin in nood
Illustratie: grootzus.nl
gepubliceerd: februari 2023
Een bericht van school: een kindje krijgt al vanaf oktober geen eten mee. Via via word ik gevraagd langs te gaan.
In dezelfde week als onze burgemeester de grote shoppingmall op Zuidplein feestelijk opent, stap ik samen met mijn Roemeense collega Cristina een flat aan de randen van Rotterdam in. De buitenkant ziet er versleten uit. Binnen ruik ik schimmel, als ik omhoog kijk kruipt het overal langs. De gemeenschappelijke kelder staat blank.
Twaalf trappen omhoog begroet een vriendelijke moeder ons samen met haar dochtertje en we stappen de flat in: er staan praktisch geen spullen in.
,,How are you?" "Fine" zegt ze in Engels, maar in Roemeens begint het echte gesprek.
In Nederland gekomen voor werk, bleek hij na maanden niet te worden uitbetaald, geeft hij aan - dit is iets wat meer EU migranten overkomt. Gevolg: schulden. Hij vond nieuw werk maar kan daarmee nauwelijks zijn vaste lasten dekken: laat staan de schulden. Gevolg: ze dreigen eind komende maand uit de flat te worden gezet. Want ondanks de erbarmelijke staat van de flat betalen ze er 1.000 euro kaal voor.
De situatie bezorgde moeder zoveel stress dat haar bloeddruk steeg. Het gevolg: ze verloor bij 38 weken zwangerschap haar baby omdat de bloedtoevoer naar hem onvoldoende werd. Huilend zegt ze dat ze weet dat dit door stress komt.
Ik probeer haar gerust te stellen en zeg dat dit niet zo is - maar ook ik weet dat stress heeft bijgedragen aan het sterven van haar zoon. En het feit dat het gezin al vanaf oktober geen geld meer heeft voor eten helpt niet mee.
Het meisje heeft één broek.
De afgelopen jaren heb ik het aantal arbeidsmigranten (op straat) zorgwekkend zien toenemen. Inmiddels zijn er 800.000 arbeidsmigranten, een verviervoudiging ten opzichte van vijftien jaar geleden. Ze kweken de groenten die in hun eigen land in de schappen liggen en houden zo onze economie draaiende.
Doordat toezicht aan alle kanten faalt zijn ze een melkkoe voor iedereen, behalve voor zichzelf. Arbeidsmigranten krijgen soms onder het minimumloon betaald, waar vervolgens van alles op wordt ingehouden, waardoor ze bijna niks overhouden. Hierdoor bouwen ze niks op, waardoor ze kwetsbaar blijven. Zij komen hier vaak niet tegen in opstand: ze spreken de taal minimaal, kennen hun rechten niet, zijn uitgeput van zwaar werk en bang voor ontslag.
De arbeidsverhoudingen doen denken aan de 19e eeuw. Wie protesteert verliest zijn werk, huisvesting én zijn verblijf.
Dinsdag stormde mijn collega Gaby Walters de spreekkamer in, boos - nadat hij weer een een zieke arbeidsmigrant naar mij had geleid. “Het kabinet heeft inmiddels zijn excuses aangeboden: mooi, dan kunnen ze dat straks doen voor deze groep!”.
Hij is boos. Ik ben boos. Het helpt niks.
Met alle rapporten die zijn geschreven over de schandalige behandeling van migranten kan ik inmiddels zes weken lang een kampvuur stoken voor alle migranten die buiten slapen.
Mooi al die onderzoeken. Zij hebben er niks aan.
*** update ***
Er werden meer spullen gedoneerd dan het gezin kon gebruiken! De dochter werd helemaal gelukkig van alle mooie meisjes spullen die werden gegeven en liet haar glitter clutch aan iedereen die het maar wilde zien Van het geld konden we er onder andere voor zorgen dat het gezin niet uit huis werd gezet. Dankbaar!
Ten bate van een crowdfunding werd dit bericht eerder gepubliceerd op LinkedIn: