Geen slaappil maar een laptop

gepubliceerd 2 oktober 2023

Beeld: Ontbijtbuffet van karton, Studio La Meul, www.lameul.nl

Ze kwam mijn spreekkamer binnen met donkere wolken boven haar hoofd. Ze sliep slecht en had verschillende lichamelijke pijnklachten.

Haar man was ziek geworden en volgde een reïntegratietraject. Gevolg: financiële problemen. Het lukte allemaal nog nét, maar nu haar zoon ging studeren liep ze vast. Hij wilde een technische opleiding doen en had een laptop nodig van € 1.200. De laptops die ze van fondsen kon huren voldeden niet aan de kwalificaties die de opleiding stelde.

Gevolg: schaamte, vooral naar haar zoon. Gevolg: piekeren. Gevolg: slecht eten & slapen. Gevolg: pijn.

Ze vroeg om pijnstilling en een slaappil, en liep mijn kamer uit met een laptop.

Ik zag haar niet meer terug.

Gisteren las ik dat het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport het budget van preventie weer verder gaat terug schroeven. Omdat de zorgkosten zoveel stijgen: https://lnkd.in/eShkbt-g

?

De enige manier om zorgkosten terug te schroeven is met preventie. Zonder preventie is het Integraal Zorg Accoord (IZA) niet alleen onlogisch, maar ook volstrekt zinloos. Of is het een manier van het Ministerie om toch maar toe te geven dat zorg een verdienmodel is geworden, dat zal worden tegengewerkt door preventie? Was de lobby van de farmaco- en techno industrie toch iets te krachtig?

Wie zal het zeggen, want een transparant lobbyregister wordt al jaren tegengehouden door onze regeringen.

We hebben maar iets ingewikkelds van preventie gemaakt. En het is zo simpel.

Het gewicht van een glas water laat zich nooit precies schatten.

Dat is niet erg: het gaat er om hoe lang je het glas water vast houdt. Als je dat een minuut doet, voelt het normaal. Maar na een half uur krijg je pijn in je arm en word je moe. Houd je een glas water een dag vast, kan je arm verlamd raken.

Inmiddels weet ik niet meer hoeveel gezinnen ik financieel ondersteun: ik vergeet het ook omdat ze vervolgens minder vaak op mijn spreekuur komen (met 'medisch onverklaarbare' klachten).

Een paar dagen geleden kreeg ik opeens een whatsapp van een patiënt die ik financieel ondersteun sinds ze haar man op jonge leeftijd is verloren: daarna werd het leven zwaar. Ze was deze zomer voor het eerst op vakantie geweest en dankbaar.

Ze stuurde: ,,Wij gingen naar Duitsland 🇩🇪 naar Moviepark en we hebben een hotel geboekt voor twee nachten en dat was een van de dromen van mijn kinderen om in een hotel te verblijven ook natuurlijk van mij."

Vervolgens kreeg ik een filmpje van het hoogtepunt van de vakantie: het ontbijtbuffet. Iets dat voor mij (en mijn kinderen) ergens al zo normaal is.

Ik schaamde me.

En realiseerde me erna: wat mensen willen is echt doodnormaal. Maar als de basis niet op orde is, helpt niks met wat daar niet mee helpt.

Dan blijven we water naar de zee brengen. Ten bate van de aandeelhouders - niet van patiënten.

Ontbijtbuffet in het hotel