Gescheiden van kind door weigeren opvang

gepubliceerd september 2023

Deze ouders hebben hier 15 jaar gewerkt. Aan de lopende band in een fabriek. Ervoor gezorgd dat jouw krop sla geen drie, maar één euro vijftig euro kost.

Ze verloren hun baan. De toegang tot opvang wordt tot op de dag van vandaag geweigerd. Als gevolg hiervan is hun dochter in een crisisopvang geplaatst. Haar ouders slapen iedere avond in een park, waar ze zieker en zieker worden.

Talloze malen kloppen ze aan voor hulp in de Gemeente Schiedam. Het wordt geweigerd. Dus vragen ze hulp van een veldwerker. De eerste keer dat zij meegaat worden ze direct weggestuurd: ,,We helpen geen Poolse mensen" - krijgen ze te horen. De veldwerker, zelf Pools, is geschokt. Na doorvragen worden ze verwezen naar WOT Schiedam. Ook daar worden ze weggestuurd. Reden? Er staat een nummer verkeerd.

Inderdaad, na 5 jaar werken in Nederland heb je theoretisch rechten, maar dan moet je zélf de code veranderen die bij de inschrijving in de gemeente staat. Dat wisten zij niet en hebben zij dus niet gedaan. Helaas pindakaas. Ze vragen hulp aan Rotterdam. Die verwijzen terug naar Schiedam.

Hun vaste woonplek is nu een park. Binnen een paar weken ontstaan gezondheidsklachten: de huid van de moeder ligt al lange tijd open. Ze zakken in een spiraal, want haar gezondheid maakt dat zij geen werk kan vinden. En hij durft haar niet zo achter te laten op straat. Hun dochter wordt in een crisisopvang geplaatst. Terwijl kinderen het recht hebben om niet gescheiden te worden van hun ouders vanwege een armoedeprobleem: daar is veel jurisprudentie over.

Ik bel de opvang van hun dochter: hoe heeft dit kunnen gebeuren? Waar is hun advocaat? ,,Hoezo, het is toch gewoon vrijwillig", zegt de hulpverlener onverschillig en verbaast aan de telefoon. Je moet een sterke maag hebben om dit 'gewoon vrijwillig' te noemen, denk ik dan.

Met heel veel moeite lukt het om een daklozenuitkering aan te vragen. Daartoe moeten ze bewijzen dat ze in het park in Schiedam wonen. De vader zegt dat twee auto's met ambtenaren met hen op pad gaan. Ze moeten bewijzen dat de matrassen, jasjes en soepblikjes die daar in het park liggen, daadwerkelijk van hen zijn. Hij laat hen zijn verstopte slaapzak zien. Het wordt als voldoende beschouwd. Ze krijgen de uitkering maar moeten als tegenprestatie wel in Schiedam blijven, anders verliezen ze hem weer.

Foto: © Dennis Wisse

Ze zijn boos. ,,Ik heb 15 jaar belasting betaald en voor wat?", riep de vader gisteren naar me. Ik snap zijn woede. Maar dit is Nederland anno nu. De sterke profiteert, de zwakke wordt geëxploiteerd. Sinds het aantreden van Rutte tot 2018 steeg het totale aantal daklozen met 116% procent en het stijgt rap door.

Mooi hoor, als die verkiezingsslang over bestaanszekerheid. Maar daar koopt dit echtpaar niks voor. Die hebben nú hulp nodig. Wie helpt mee hen weer bij hun kind te krijgen?

Ten bate van een crowdfunding werd dit bericht eerder gepubliceerd op LinkedIn:
Linkedin-artikel

*** update ***

Dat is de kracht van social media: het echtpaar kreeg een week na het plaatsen van dit bericht de sleutels van hun nieuwe appartement. Een dag na mijn post zijn ze door de Gemeente Schiedam in een hotel geplaatst. En nu dus een eigen huis. Mooi!

Let vooral even op de 'voor en na foto'. Zie je wat een paar dagen van straat af doet met de gezondheid van mensen? De straat sloopt je. Je eet slecht, slaapt bijna niet, leeft onhygiënisch en in tegenstelling tot wat veel mensen denken is middelenmisbruik vaak een gevólg van dakloosheid – niet de oorzaak ervan.

Je snapt: dakloosheid kost veel geld, dat hem voor een groot gedeelte zit in ziekenhuiszorg. Onderzoek hiernaar is complex en is in Nederland nog nooit gedaan. In België wel, hier werd aangetoond dat een dakloos persoon de belastingbetaler tussen de 30.000 en 85.000 euro per jaar kost. In Amerika laten cijfers bedragen tussen de 35.000 en 111.000 dollar per jaar zien.

Toch moest ik dinsdag weer kiezen welke zieke persoon ik een nachtje een bed in de kerk zou aanbieden.

Die verslaafde jongen die van een dak dreigde te springen? Die plots blinde man die al tien jaar in het Kralingse bos sliep? Hij was in elkaar geslagen en zijn oogkas en oogzenuw van zijn linker oog waren beschadigd, terwijl hij door het rechter oog al bijna niks zag. Er was een man bewusteloos op straat gevonden en naar ons toe gebracht - gelukkig trok hij op mijn behandelbank snel bij. Als klapper op de vuurpijl werd er een man van 36 jaar door een veldwerker naar mij gebracht: hij had een hartstilstand gehad als gevolg van zijn heftige alcoholgebruik, maar was, na reanimatie en een paar dagen ziekenhuisopname, weer naar straat ontslagen.

Voor al deze mensen was geen plek in het reguliere systeem. ,,Zo”, zei ik tegen de co-assistent, die steeds bleker weg trok, ,,Wat gaan we doen om deze problemen op te lossen?” Je snapt: soms kan ik niet eens meer pleisters plakken.

Onlangs werd een Canadees onderzoek gepubliceerd waarin 50 dakloze mensen 7.500 dollar kregen, zonder verplichtingen. Het was een RCT: de resultaten in deze groep werden vergeleken met 65 dakloze mensen die dat geld niet kregen. Vervolgens werd aan 1.100 mensen gevraagd te voorspellen hoe de ontvangende dakloze mensen het geld zouden uitgeven: 81 procent voorspelde dat het geld zou worden uitgegeven aan alcohol, drugs of roken.

Alle stereotypering ten spijt, bleek dat niet zo te zijn.

Het geld werd besteed aan voedsel, kleding en huur en mensen verhuisden eerder naar een stabiele woning. De transacties betaalden zichzelf terug: in de ontvangende groep werd in totaal 413.850 dollar bespaard doordat veel hulp niet meer nodig was.

Dat dat zo werkt, verwondert mij niks meer. Met een beetje rust en zorg komen gezonde kanten snel bovendrijven. Net zoals opgejaagde mensen snel ongezond gedrag gaan vertonen.

Link naar artikel AD

De 'na-foto': het echtpaar in hun nieuwe appartement